της Λίνας Γιάνναρου
Εφημερίδα Η Καθημερινή
Ενα παιδί σηκώνεται όρθιο. Φοράει ένα σακάκι και ένα φουλάρι στον λαιμό. Είναι πολύ όμορφος, με τον άγουρο τρόπο που είναι όμορφα τα αγόρια του γυμνασίου. Τραβάει αμέσως την προσοχή όλης της αίθουσας, οι συζητήσεις σταματούν, τα βλέμματα είναι όλα πάνω του. «Μοιάζω ίδιος με εσάς, έτσι δεν είναι; Και είμαι», ξεκινάει. Ηταν μόνο στα μέσα της συγκινητικής, γεμάτης πάθος ομιλίας του για τη διαφορετικότητα και την αποδοχή, που πρόσεχες ότι τη διάβαζε με τα χέρια, ψηλαφώντας τις σημειώσεις που είχε γράψει σε κώδικα Μπράιγ. Ούτε καν οι διοργανωτές δεν περίμεναν ότι η εκδήλωση της περασμένης Τετάρτης θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία, θα έκρυβε τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, τόσο δυνατές σκηνές. Ηταν η πανηγυρική καταληκτική ημερίδα των βιωματικών προγραμμάτων που υλοποίησε και τη φετινή σχολική χρονιά ο Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους (ΣΚΕΠ), στα οποία μαθητές γενικών και ειδικών σχολείων κάθονται στο ίδιο τραπέζι, γνωρίζονται, συνεργάζονται, συνειδητοποιούν, πολλές φορές με έκπληξη, ότι μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά παραμένουν τόσο ίδιοι. Την περασμένη Τετάρτη, στο Μουσείο Βορρέ, όπου λαμβάνουν χώρα τα βιωματικά εργαστήρια, το λόγο θα έπαιρναν τα παιδιά. Πώς βίωσαν την εμπειρία; Τι έμαθαν; Πώς ονειρεύονται το μέλλον;
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.