της Λυγερής Βικάτου
PolitisOnline
Βλέπουμε ότι τα παιδιά ειδικής αγωγής, επειδή το συναίσθημα είναι ατόφιο, δεν περνάει από επεξεργασία, λένε αμέσως ‘σ’ αγαπώ’. Αντίθετα, τα παιδιά γενικής αγωγής περνούν από ευρύτερο φάσμα συναισθημάτων. Το πρώτο είναι η έκπληξη, το σοκ. ‘Όπα! Υπάρχουν 15% άτομα με αναπηρία! Γιατί δεν τους βλέπω;’ Συνεχίζουν με την αγωνία, την αμηχανία: ‘Πώς διαχειρίζομαι το άγνωστο; Κάθομαι δίπλα σε ένα άτομο με αυτισμό. Τι να κάνω; Δεν ξέρω αν πρέπει να πω κάτι, μήπως στενοχωρήσω’. Εμείς εξηγούμε πως είναι καλύτερα να πεις κάτι που δεν πρέπει να πεις από το να μην πεις τίποτα. Αυτό είναι αδιαφορία. Και το απόλυτο κενό είναι ό,τι χειρότερο για μια κοινωνία. Τα παιδιά γενικής εκπαίδευσης, επίσης, μετά το πρώτο σοκ αντιλαμβάνονται ότι πέρασαν ωραία. ‘Δεν χρειαζόμαστε να είμαστε ίδιοι για να καταλαβαινόμαστε και να έχουμε μια σχέση’, είναι το μήνυμα. Η διαφορετικότητα άλλωστε είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Λειτουργεί προσθετικά και όχι αφαιρετικά...
Διαβάστε περισσότερα εδώ.