Μας άγγιξαν ιδιαίτερα ορισμένα μηνύματα, τα οποία μοιράστηκαν μαζί μας μαθητές & εκπαιδευτικοί, μετά την συμμετοχή τους στις βιωματικές δράσεις συνύπαρξης του Σ.Κ.Ε.Π. Επιλέξαμε με την σειρά μας, να τα μοιραστούμε μαζί σας.
Η Βούλα είναι μαθήτρια λυκείου. Συμμετείχε μαζί με το σχολείο της στο εκπαιδευτικό εργαστήριο "Αποτυπώματα", στο Μουσείο Βορρέ. Μας έστειλε το παρακάτω κείμενο. Για εμάς είναι σαν ένα μεγάλο παράσημο και την ευχαριστούμε πολύ για αυτό!
"Την Τρίτη πήγα στο Μουσείο Βορρέ για τα Αποτύπωματα του Σ.Κ.Ε.Π. μετά από 3 κληρώσεις και εκατοντάδες πιέσεις σε καθηγητές! Αν και είχα ξαναπάει τις προηγούμενες χρονιές το ήθελα πάρα πολύ και το πάλευα γιατί θέλω να έρχομαι σε επαφή με παιδιά γενικά και να περνάω χρόνο μαζί τους, γιατί θέλω επαγγελματικά να ασχοληθώ με τα ΑμεΑ και λόγω ενός προβλήματος υγείας που έχω εκ γενετής και νιώθω την ανάγκη να προσφέρω σε όσα παιδάκια έχουν ανάγκη! Αυτή η φορά ήταν η πιο ξεχωριστή και όλοι οι «αγώνες» έπιασαν τόπο. Ήταν η πρώτη φορά που κλήθηκα να ασχοληθώ με παιδάκια που έχουν αυτισμό σε μεγάλο βαθμό και αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Ενώ στην αρχή δε μιλούσαν ούτε καν μας κοιτούσαν σιγά σιγά και με καθοδήγηση από τους συνοδούς τους καταφέραμε να ζωγραφίσουμε, να τραγουδήσουμε και να γελάσουμε! Ήταν υπέροχο το συναίσθημα που μου προκαλούσαν αυτές οι χαμογελάρες! (ΔΕΝ ήταν απλά χαμόγελα!)
Στη συνέχεια, γνωρίσαμε το Στέφανο και τον Παναγιώτη. Ήταν η πρώτη φορά που θα μας μιλούσαν άτομα που βιώνουν όσα για τους περισσότερους είναι απλά θεωρίες. Από τις πρώτες κιόλας κουβέντες με κατέκλυσε ένας ενθουσιασμός. Ήταν δύο θεότρελα νέα παιδιά που απλά μας περιέγραφαν το διαφορετικό από εμάς τρόπο που περνούσαν τη ζωή τους με έναν άνετο και γεμάτο αυτοπεποίθηση τρόπο που εμένα προσωπικά το λιγότερο που έκανε ήταν να με συγκλονίσει. Άγγιξαν, εν αγνοία τους, τη δική μου «χαλασμένη» (όπως την χαρακτήρισε αργότερα ο Παναγιώτης) πλευρά και μπορούσα να καταλάβω τι είναι να είσαι διαφορετικός και να προσπαθείς να κάνεις τα πάντα φυσιολογικά και άλλοτε να το καταφέρνεις κι άλλοτε όχι! Δεν προσπάθησα καν να συγκρατήσω τα δάκρυά μου ,δάκρυα συγκίνησης οπωσδήποτε με μία ελάχιστη δόση πόνου που φέρνουν οι παλιές αναμνήσεις γιατί μπορεί τα παιδιά (ευτυχώς!) να μη βίωσαν το bullying όπως εγώ αλλά όταν ξύνεις μέσω μιας μνείας μια πληγή που δεν έχει κλείσει εντελώς πονάει... Ένιωσα ότι τα δύο παιδιά ήταν οι άνθρωποι που άξιζε να μοιραστώ το συναίσθημά μου μαζί τους! Δε νοιάστηκα που η πλειοψηφία των παιδιών που ήταν εκεί είτε είχαν συμμετάσχει είτε απλά ήταν θεατές ή είχαν ακούσει κάποια φήμη στο bullying που είχα δεχτεί 3 χρόνια στο γυμνάσιο. Τα παιδιά αντιμετώπισαν την όλη κατάσταση με το κλάμα με πλάκα και ήμουν ευγνώμων γιατί σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να τους αποσυντονίσω ή να τους αποθαρρύνω ή να προκαλέσω σχόλια...
Μετά την ομιλία αυτή συζήτησα με μια γλυκιά ψυχολόγο που με έκανε να καταλάβω ορισμένα πράγματα που είχα καταχωνιασμένα και πώς να τα αντιμετωπίσω. Μετά είχα την τύχη να συνομιλήσω κατ’ ιδίαν με τα δύο παιδιά. Ήταν δεν ήταν στο σύνολο 20 λεπτά αλλά σίγουρα ήταν από τα πιο σημαντικά στη ζωή μου! Βίωσα την πλήρη ανταπόκριση διότι ήταν η πρώτη φορά που συνομιλούσα με κάποιους για το συγκεκριμένο θέμα που καταλάβαιναν απόλυτα την κατάσταση χωρίς να προσπαθούν καθόλου ή να κρύβουν κάποιο αίσθημα αμηχανίας, λύπησης ή χαράς «που δεν το έχουν»... Δε μου είπαν κάτι που δεν έχω ακούσει ή διαβάσει αλλά το να τα ακούω από τα συγκεκριμένα παιδιά αποτελούσε μάθημα ζωής! Και, όπως μου είπε ο Στέφανος, επηρεάστηκαν και τα παιδιά εκτός από εμένα. Ήδη μόλις βγήκαμε από το μουσείο μια κοπέλα που απλά ήταν θεατής του bullying που δεχόμουν ήρθε και μου ζήτησε συγγνώμη που δεν έκανε κάτι να με βοηθήσει και είπε ότι «βλακεία η όλη φάση»...
Ευχαριστώ από καρδιάς για τη στήριξη που μου έδειξαν τα 3 συγκεκριμένα παιδιά και που έχει δημιουργηθεί ο Σ.Κ.Ε.Π. Τα «διαφορετικά» παιδιά έχουν ανάγκη από υποστήριξη και να βγουν από την αφάνεια! Εύχομαι να συνεχιστεί η πολύτιμη προσπάθεια του Σ.Κ.Ε.Π. και να φτάσει στα επιθυμητά αποτελέσματα! Όλοι πρέπει να μάθουν ότι ,όπως μου είπε ο Παναγιώτης, η αναπηρία(ή γενικά οτιδήποτε το διαφορετικό να συμπληρώσω εγώ) είναι μια ΙΔΙΟΤΗΤΑ και όχι ένα ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ.
Από μια φανατική υποστηρίκτρια του έργου σας!"